POSYPIĘ GŁOWĘ POPIOŁEM?

 

 

ZDANIEM WETERANA

POSYPIĘ GŁOWĘ POPIOŁEM?

Jak każdy w miarę normalny facet lubię, gdy mnie chwalą, ale tkwi w człowieku przekora taka, żeby wystąpić czasem w roli diabełka (ładnie się autor, stary łotr, odmładza), z którym nie wszyscy się zgadzają bo idzie trochę pod prąd. Takich zaś facetów raczej się nie lubi, diabłów bierze pod kopyta. No i dobrze, bo jest to dla autora ożywczy prąd, może znajdzie wreszcie w blogowych komentarzach jakiś oponentów.
Tendencja przed rozpoczynającym się niebawem sezonem międzynarodowym jest na ogół optymistyczna. Andrzej Niemczyk, fachowiec dowiedzionej medalami marki, - jak piszą - „widzi dużo pozytywów:” w pracy Jurka Matlaka, inni malują też raczej optymistyczne perspektywy przed naszymi kadrami. Ja to całkowicie rozumiem, szczególnie, że mistrzostwa Europy siatkarek i eliminacje MŚ będą u nas i wprost wypada, by gospodynie zaprezentowały się w nich bardzo godnie, siatkarze zaś wymazali z naszej pamięci klęskę w ostatnich ME. Czarnych natomiast scenariuszy brak. Zaś przecież i one możliwe a ktoś, kto je napisze nie zasługuje, mówiąc poważnie, na przypisywanie mu diabelskich intencji. Bo to jest jak na wojnie, trzeba przewidywać krańcowe sytuacje.
Do rzeczy. Jurek Matlak podjął się dzieła okrutnie trudnego, oczekiwania bowiem są powszechnie takie, że nasze panie powalczą o strefę medalową, w domyśle – o medal ME. Czy je na to stać? Mimo najlepszych chęci siatkarek, ambicji, dobrego trenera znającego dobrze powierzane mu zawodniczki (zagraniczny by przez najbliższy sezon je dopiero poznawał) – myślę, że nie za bardzo. W porównaniu bowiem do drużyny złotek (jakoś nie przepadam za tym infantylnym określeniem) Niemczyka, brakuje prawdziwych gwiazd, brakuje sprawdzonych strzelb. Moja ulubiona Kasia Skowrońska, przysparzająca nam tyle radości swą urodą i uroczą spontanicznością a chwały udanymi akcjami w lidze włoskiej, grając poprzednio w kadrze miała znakomite momenty, także jednak chwile wyraźnej słabości. Czy stać ją być teraz zdecydowaną liderką? Oby, ale są uzasadnione wątpliwości.
Kasia to jednak klasa wysoka, europejska czy nawet światowa, Mariola Zenik, libero – także. Pozostałe wszakże są raczej kandydatkami na osiągnięcie owej wysokiej oceny lub zawodniczkami, takimi jak Joanna Mirek, czy Dorota Świeniewicz. Obie jeszcze nie tak dawno zawodniczki wielkie lecz dziś chyba dalekie od swych najlepszych dni.. Zastrzegam – mam na myśli Mirek w perspektywie nie ligi (bo była tu jedną z siatkarek wiodących) a kadry, wymagającej od nominowanych doń znacznie więcej, bo przeciwniczki innej rangi..
Może się mylę, może mnie zjedzą prawdziwi fachmani, bom przecież choć doświadczony ale jednak amator, lecz jednak nie bardzo wierzę, że Dorota, której jestem fanem, tak w swoim czasie świetna technicznie a przede wszystkim sprytna, inicjatywna, z zimną krwią i pomyślunkiem w najtrudniejszych chwilach, znów stanie się podporą. Może nią być dla młodszych koleżanek z reprezentacji, służyć radą, jeśli dość trudny charakter pozwoli – jakimś wyważonym, zręcznym mecenatem, ale na boisku tej roli, którą odgrywała w złotych ME, już chyba nie powtórzy. Mirek, jeśli utrzyma formę z ligi, może być pożyteczna, jednak na tle silniejszych przeciwniczek mniej widoczna. A w ogóle to zagra w kadrze jeśli zdrowie pozwoli. Jakże jednak brakuje nam zawodniczek klasy Gosi Glinki!
Jest w tym pospolitym ruszeniu, które powołał Matlak, grono utalentowane, niezłe rozgrywające, są siatkarki, jak choćby Agnieszka Bednarek z dużą, jeśli będą się bardzo i to bardzo starać, przyszłością, z bardziej rutynowanych interesuje mnie szczególnie jak zagrają nietuzinkowe moim zdaniem Aleksandra Jagieło i Anna Woźniakowska, ale czy postęp przyjdzie już w tym sezonie, starczy na to czasu? Wątpliwe..
Nie mam tu zamiaru dzielić dalej włosa na czworo, analizować czy na przykład z Anny Barańskiej w konkurencji międzynarodowej wyrośnie po pewnym czasie prawdziwa bojowniczka, nie bojąca się bloku i trudnej zagrywki przeciwniczek. Stwierdzam, może mylnie, że mamy na dziś drużynę średnią, której nawet wspomagający ją mentalnie Andrzej N. nie wiele pomoże. Chyba, że... Tutaj sprawa i nadzieja w ...przeciwniczkach. Jaka zaś jest wartość europejskiej czołówki wykazała ostatnia Olimpiada, w której drużyny Starego Kontynentu nie było w czwórce (5.Rosja, 6.Serbia, 7.Włochy...9.Polska).. Nie wykluczone jednak, że tym bardziej w sezonie poolimpijskim drużyny Rosji, Włoch, Serbii i kilka innych. nie będą dla nas niebotycznie poza zasięgiem.
To, że ja dziś nie za bardzo wierzę w sukces na ME 2009 nie znaczy przecież, że nienajlepsze prognozy muszą się sprawdzić. Może Jerzemu Matlakowi uda się stworzyć dobrze zgrany, rozumiejący myśl taktyczną zespół. Właśnie zespół, bo gra zespołowa, dobra linia działania - (wy)blok – obrona -urozmaicony i z głową kontratak - może być naszym atutem.
Pierwsza próba już niedługo w Montreux zaś Polki zostaną przeegzaminowane przez nie byle przeciwniczki – Chinki, Niemki, Brazylijki (to w grupie)..Ogromnie bym chciał wierzyć, że moje wątpliwości szlag trafi ja zaś z wielką pokorą posypywał będę, ku radości młodych optymistów, głowę, i tak siwą, szarym popiołem.

* * *

O KADRZE siatkarzy będzie oczywiście jeszcze wiele okazji pisać. Mnie, podobnie zresztą jak Krzysia Mecnera i innych cieszy, że wreszcie zebrano się na odwagę, wystawiając na Ligę Światową skład pozbawiony w znacznej mierze swego dotychczasowego, mającego w trakcie LŚ czas na aktywny wypoczynek, trzonu. Wprawdzie Lozano podjął raz takie próby, ale było to połowiczne, a podróże zmian wart przez pół świata, dość żałosne. Jeden z moich przyjaciół, chwaląc zresztą ten wstępny plan Castellaniego, spytał jednak z troską :a co będzie, jeśli oni przegrają swe pierwsze cztery mecze – bez sensacji z mistrzem świata Brazylią ale i nieobliczalną Wenezuelą, jak się z tym ewentualnie złym startem poczuje Castellani? Trochę to jest taki stary punkt widzenia pod presją, że wszystko musimy wygrywać, bo przecież publika tego wymaga i tak dalej i dalej. Publiczność natomiast już mamy na tyle wyrobioną, że się nie obrazi, gdyby się np. noga podwinęła nawet z temperamentną Wenezuelą a tym bardziej z coraz groźniejszymi Finami (o wartości tych zawodników przekonaliśmy się choćby w PlusLidze). Nasi mistrzowie świata w kibicowaniu przychodzą tłumnie na mecze zawsze z nadziejami. Gdy się one jednak nie sprawdzają – myślę o zwycięstwach - ale spostrzegają owi fani dobrą grę swych pupili zaś na trybunach biorą udział w prawdziwym festynie, świetnej zabawie - to nie tracą wcale ochoty by kibicować i pozostawać wiernymi siatkówce na stałe, w chwilach dobrych ale i trudnych. Zaś Castellani tą Ligą Światową, w której nie ma gwarancji sukcesu (są tylko szanse), może dużo zdziałać w tworzeniu zespołu przebudowywanego, z naturalnej potrzeby także... Który to zespół (wicemistrzów świata przecie) na pewno ma w tym sezonie duże ambicje, czy takie same szanse – też w to trochę wątpię biorąc pod uwagę np. sumarycznie za nikłą siłę ataku, choć można to nadrobić sposobem i precyzją. Lecz o tym, Wlazłym i jego zastępcach, przyjmujących itd. itp. innym razem bo i tak tekst za długi, nie mówiąc już, iż cały, z jego pierwszą częścią, raczej w nutce minorowej.
Zastrzegam jednak, że może się ta nuta nastroić pogodniej w sezonie, który się zaczyna a będzie naprawdę niezwykle ciekawy (słowo niezwykle podkreślam wielokrotnie).Ciekawy pod wieloma względami. Na koniec przynajmniej drobinka optymizmu. Na pewno ten sezon stanie się bowiem dobrym początkiem wielkiej budowy.

Janusz Nowożeniuk

Powrót do listy